Kim var orda bakayım. Aaa annemmiş. Bu fotoğrafta yazı başlığına uygun bir poz vermiş gibi gözüksem de aslında yüzü koyun yatıyorum. Maşallah bende de zürafa gibi boyun var. Ne yapayım uyumak istemiyorum işte. Bugün içim kıpır kıpır, şart mı akşam üstü uykusuna yatmam. Neyse iyi ki annem bu konularda fazla ısrarcı olmuyor. Demiştim ya beni kendi doğama, yaratıcılığıma bırakıyorlar.Dile kolay ben artık 7 aylık kocaman bir abla oldum.Ne zaman uyuyup, uyanacağıma biraz da kendim karar verebilmeliyim. Ama anladığım kadarı ile annem gece uyanma kararlarımdan biraz şikayetçi. O da iyice yoruldu. Zaten bu aralar biraz stresli. Mağlum işe dönüş zamanı yaklaşıyor. Bir yandan da benimle ilk tatil hazırlığı...İstemediği bir yere gidişin verdiği sıkıntı...Hepsi üst üste geldi, bakalım ne olacak.
Bu kadar sıkıntının üstüne annemi çok üzmemeye çalışıyorum ama bazen olmuyor işte. Fakat bugün o günlerden biri değildi. İkimizi de çok mutlu eden bir şey yaptım. İlk defa kendi başıma, sağımda solumda yastık olmadan o-tur-dum. Ben kendi başıma bir şeyler yapmanın keyfini yaşarken, annem elinde fotoğraf makinesi bu anımı film karelerine döküyordu. Nasıl keyif aldım bir bilseniz. Yüzümden okunuyor değil mi?
1 yorum:
ne kadar da hızlı büyüyorsun, daha dün gibi doğumun, ilk gülümseyişin. ah bir 6 aylık olsun derken bir de baktım ki kocaman olmuşsun. sen benim hep minik bebeğim olarak kal olur mu?
Yorum Gönder